Too much aalu will make you look like an aalu

Lieve vrienden, nu ben ik alweer bijna een maand weg en dingen beginnen zich een beetje te normaliseren. Maar er gebeuren de hele tijd wel allemaal dingen zodat ik s`avonds helemaal dood in bed val… meestal rond een uur of negen. Later is hier ook echt niets meer te doen en s`ochtends om vijf of zes uur begint het leven hier. Nooit had ik van mezelf verwacht dat ik een zo`n gek ritme zou krijgen.

Ik heb nu trouwens op mijn werk een opdracht gekregen die ik nogal moeilijk vond om uit te voeren. Ze willen dat ik onderzoek doe over incidenten die in de periode van juni 2011 tot juni 2012 jegens Dalits werden gepleegd, aangezien er in mei 2011 de “Caste-based discrimination and Untouchability Act” werd getetekend – een heel uitgebreid document in theorie, helaas veranderde deze act weinig aan de realiteit. Om de incidenten de documenteren, moet ik data verzamelen in een krant en op INSEC online. Alleen is er maar weinig te vinden over incidenten in de Kathmandu Post en gisteren heb ik met een journalist gepraat die ook onderzoek heeft gedaan naar de Dalits en hij vertelde dat er in sommigen districten het grassroots-level niet eens wordt bereikt door de media waardoor natuurlijk veel gevallen ongedocumenteerd blijven. Dus dat vind ik nogal moeilijk en frusterend en dit veld (zelf onderzoek doen en data verzamelen) is nogal nieuw voor mij. Bovendien is de cultuur hier zo anders, waardoor het ook een uitdaging voor mij is om op mijn werk goed te kunnen communiceren met mijn collega`s. Ik kan wel even wat voorbeelden geven die voor mij heel erg verwarrend zijn. Hier wordt over het algemeen niet echt begroet of doei gezegd, ze zijn gewoon weg. Zich voor iets bedanken wordt hier meestal ook niet echt gedaan. Dus je kunt je voorstellen dat ze mij vaak ook heel vreemd moeten vinden. Wij zijn het over het algemeen gewend om vanwege alles dankje te zeggen en te begroeten en afscheid te nemen. Ik heb ook wel eens gezien dat iemand een vriend met de motor ergens heeft afgezet en die andere is afgesprongen en meteen weg gelopen… heel grappig. Nou ja, even terug naar mijn werk. Mij wordt ook heel weinig uitgelegd en het is ook al een keer gebeurd dat ik uren in een conferentie zat die in het nepalees werd gehouden terwijl de rest van mijn collega`s normaal aan het werk was bij INSEC. Kortom, ik heb het nu even moeilijk om mijn weg te vinden als onderdeel van deze organisatie, maar ik doe wel mijn best om daarheen te komen.

Naast de onduidelijkheden van mijn werk heb ik het nog steeds heel erg leuk in Nepal en ik ben elke keer opnieuw helemaal verbaasd over de gastvrijheid van veel Nepalesen. Bijna elke avond eet ik wel bij een familie thuis. Meestal spreken velen niet eens Engels en toch vinden ze het super leuk dat men er is. Een paar dagen geleden heb ik bij de groenteboer een Nepalees leren kennen die vloeiend Duits sprak en we hebben misschien vijf minuten met elkaar gekletst en toen was ik al uitgenodigd om bij hem en zijn familie te eten. Hij heeft die avond ook foto`s laten zien van zijn project dat hij hier in Nepal heeft uitgevoerd. In Oosterrijk kookt hij traditioneel Nepalees en nodigt mensen van daar uit, vertelt over zijn project en verzameld geld. Met die donatie komt hij naar Nepal en koopt school materialien voor de kinderen (van twee of drie scholen) die diep in de bergen naar school gaan en waar de armoede van Nepal echt zichtbaar is. Sommigen kinderen dragen niet eens schoenen of de verplichte school-uniform omdat hun ouders geen geld daarvoor hebben. Dus boeken en pennen om mee te schrijven helpen hen al aardig op weg om iets aan deze opleiding te hebben want zonder goede opleiding blijven ze natuurlijk in deze cirkel van economische marginalisatie gevangen. Dus ik was wel even onder de indruk hoe veel energie sommigen over hebben voor andere mensen.

Dat Teej (vrouwendagen) was trouwens ook heel erg leuk om te zien. Heel veel vrouwen hadden hele mooie groen-rode Sari`s aan en sieraden om en gingen bidden bij de tempel en later op de dag werd overal gedanst, op straat, thuis en in de tempels. Het was een hele vrolijke dag. Eigenlijk is deze dag ervoor dat vrouwen voor hun mannen dansen, maar ik had stiekem wel een beetje het gevoel dat ze dat vooral voor hun eigen plezier deden (wat ook heel goed is, vind ik, aangezien er ook geen dag is voor mannen om voor de vrouwen te dansen). Misschien gaan ze volgend jaar wel voor hun emancipatie dansen.. :).

Anna was vorige week ook voor een paar dagen langs geweest wat heel erg fijn was. Toen hebben we wat Nepalesen uitgenodigd op een avond (waaronder ook haar gastfamilie, Anna heeft ook voor een paar weken in Kalanki gezeten) en heel veel Chow Mein gemaakt. Het was een hele leuke avond, ondanks bijna niemand goed Engels sprak. Haar gastfamilie heeft mij ook meteen weer uitgenodigd en daar ben ik nu ook regelmatig gast. Over het algemeen zijn Nepalesen zo schattige mensen.

Ik mis wel een beetje de natuur hier... overal bergen om mij heen, maar toch te ver weg om daar te komen. Nou ja, dat was het wel even van mijn kant. Hopelijk gaat het goed met jullie!!! Bij mij begint het gemis van jullie nu wel een beetje... :)

PS: De titel slaat op een uitsprak die net een collega van mij heeft gemaakt, toen ik aardappel aan het eten was. Ik vond het heel grappig en ergens heeft hij ook wel gelijk. :) aalu=aardappel