De eerste week in Nepal :)

Lieve vrienden, eindelijk is het mij gelukt om deze pagina aan te maken… Ik ben nu al een tijdje hier en wil jullie graag wat vertellen over Nepal (dat jullie allemaal hier naartoe komen, het liefst in de komende maanden als ik er ook nog ben). Het is namelijk echt een prachtig land. Toen ik al uit het vliegtuig ben gestapt, was ik helemaal verliefd. Overal bergen om mij heen, geen hyper-moderne techniek (eerder het tegenovergestelde) en daardoor straalde Nepal meteen rust uit. Tot op het moment dat je uit de veilige omgeving van de luchthaven stapt en iedereen wat van je wil. Op gegeven moment wilde ik gewoon weer terug en heb ik de militair met smekende blik gevraagd om mij weer binnen te laten, maar dat kon niet. Gelukkig kwam dan ook snel Ruth nog aan op het vliegveld vanuit Berlijn. Samen zijn we de volgende dag uit Kathmandu gevlucht (overprikkeling van alle zinnen) naar Pokhara, het toeristen paradijs van Nepal. Daar hebben we een paar dagen gezeten en een hele leuke tijd gehad. Naast het wandelen in de bergen, zijn we er ook een keer vanaf gesprongen met een paragliding piloot. Mijn vlucht was bijzonder grappig omdat een indier achter mij zat die echt in de lucht met mij begon te flirten… Toen had ik hem nog mijn nummer beloofd, maar wat moet je ook anders als je helemaal afhankelijk bij iemand vooraan hangt. :) Verder was het wel een hele mooie ervaring, vooral omdat een grote vogel onder en boven mij aan het vliegen was. Een keer hebben we ook bij een hele lieve familie in de bergen geslapen waarbij we s`ochtends het geluk hadden om op 7000 m hoge bergen te kijken met sneeuw-puntje. Aan de andere kant lag een mooie wolkendeken over Pokhara wat ook super mooi eruit zag. De meeste Nepalesen (die nog niet te veel in aanraking zijn gekomen met tourisme) zijn van harte lieve mensen, die touristen ook uit het bos redden. Wij waren namelijk een keer de weg kwijt (Anna dacht al aan de dood) maar een Nepalees engeltje kwam ons redden, aangezien hij ons stomme touristen rond zag dwalen vanuit het bergpuntje. We hebben ook al op een boerderij in het achterste achterland geslapen waar je je alleen kunt douchen op de wc met een emmer water. Het is zo gek hoe verschillend mensen leven. Wat voor de ene volledig vreemd is, is voor de andere de normaalste zaak van de wereld.

Natuurlijk zijn er ook negatieve aspecten, zoals altijd. In chitwan (national park) kunnen toeristen op olifanten gaan rijden door het park (wat ik uiteindelijk niet heb gedaan) maar ze worden met ijzere, prikkel-zweepjes geslagen. Dat allemaal om toeristen wat diertjes te laten zien. Ook de vrouw-man verhouding is verre van gelijk bij veel mensen hier, wat Anna en ik bij een bijzonder verschikkelijk exemplaar van man mochten mee maken. Toch zijn mijn positieve verhalen in de meerderheid, dus komt allen (maar niet op olifanten gaan zitten!). ;)

Ik zou nog zo veel meer kunnen vertellen, maar dat komt wel weer een andere keer. Ik ben nu trouwens al aan het werk bij mijn NGO wat tot nu toe heel erg leuk is, maar daarover schrijf ik bij mijn volgend berichtje. Ik wil jullie geduld niet meteen uitmelken… :)